Tegoroczna, szósta odsłona festiwalu młodych talentów w Słupsku była pierwszą, której przebieg mogłem śledzić na własne uszy. Cytat w tytule dotyczy kilku zgrzytów i rozczarowań, których jako "zaangażowany widz" a szczególnie miłośnik twórczości Niemena nie mogłem przemilczeć.Na miejscu zjawiłem się w piątek, tj. 21.10, ubolewając nieco, że ominęły mnie atrakcje dnia poprzedniego: interesująco zapowiadający się panel dyskusyjny Nota Anamnesis (moderator: Roman Radoszewski) Norwid – kolebka pieśni: od poezji do rocka z udziałem m.in. Piotra Chlebowskiego oraz występ Natalii Sikory, pierwszej w historii laureatki Grand Prix tegoż festiwalu.
Rozczarowująca dla wielu była wieść o nieobecności anonsowanego wcześniej, byłego gitarzysty N.AE. - Macieja Radziejewskiego. Organizatorom udało się jednak zgromadzić aż czterech byłych członków zespołu Akwarele; oprócz Tomasza Jaśkiewicza (członek jury; g) i Pawła Brodowskiego (prowadzący imprezę; bg), do Słupska ze Skandynawii przyjechali Ryszard Podgórski (t) i Tadeusz Gogosz (bg). Skład jury uzupełnili wokaliści jazzowi Anna Serafińska i Janusz Szrom, a zmaganiom młodych talentów przysłuchiwał się także redaktor Polskiego Radia, Paweł Sztompke. Wyjątkowość szóstej edycji festiwalu polegała na jego międzynarodowym wymiarze - przed polską publicznością wystąpili bowiem młodzi wokaliści z Niemiec i Białorusi.
W piątkowy wieczór zaprezentowało się osiemnastu z dwudziestu figurujących w programie konkursu scen@niemena wykonawców: dwa pełnowymiarowe zespoły, trzech solistów i trzynaście solistek. Towarzyszący wielu z nich zespół instrumentalny - Non Stop Trio - składał się z Rafała Prynkiewicza (keyb), Bartosza Szeteli (bg) i Błażeja Gawlińskiego (dr) i proponował aranżacje w jazzowym duchu. Młodzi artyści sięgali po mniej i bardziej znane utwory Niemena; można było posłuchać jego piosenek z wczesnego repertuaru, jak Sen o Warszawie, Obok nas czy Wspomnienie, ale także późniejszych dokonań, jak np. Mów do mnie jeszcze, Inside I'm Dying, Doloniedola. Poziom występów stał na wysokim i wyrównanym poziomie.Osobiście udało mi się wytypować ośmioro z dziesięciu finalistów konkursu, którymi zostali: Roman Kańtoch (Sławków, z piosenką Czornyje browi, kariji oczi), Maria Lebiecka (Lida, Białoruś, Hymn o miłości), Michał Grobelny (Szczecin, Obok nas), Studio Batuta Voices (Koszalin, Jołoczki, sosjonoczki), Nina Kodorska (Warszawa, Ballada łomżynska), Marta Markiewicz (Ustka, I've Got No One Who Needs Me), Nika Azimodoust (Kolonia, Niemcy, Czy wiesz?), Anna Frączek (Ząbki, Jakże człowiek jest piękny), Monika Ozorowska (Białystok, She's Looking Good), Joanna Czarkowska z zespołem (Warszawa, Lilacs and Champagne).
Szczególnie spodobały mi się interpretacje Hymnu o miłości, Ballady łomżyńskiej, I've Got No One Who Needs Me oraz Jakże człowiek jest piękny. Maria Lebiecka wyśpiewała słowa św. Pawła a capella, bez znacznych ingerencji w oryginalną linię melodyczną (link), co wznieciło burzę oklasków i zjednało jej dużą część publiczności. Nina Kodorska zrobiła - jednym słowem - show. W jej występie nie było miejsca na przypadek. Skromny strój, ascetyczny akompaniament i rosnące napięcie, wyrażane przeszywającym do szpiku kości, perfekcyjnym śpiewem stanowiły o niesamowitości jej interpretacji Ballady łomżyńskiej. Młoda wokalistka wystawiła przed słupską publicznością iście mistrzowski spektakl, przy realizacji którego krótki acz ważny epizod odegrała Małgorzata Janek (chórki; laureatka nagrody grand prix z 2010 roku). Drugim utworem, który tego wieczora wywołał u mnie dreszcze, był Jakże człowiek jest piękny. Soulowy głos Ani Frączek jasno i wyraźnie wybrzmiewał przy oszczędnym i niespokojnym - jakże trafnie oddającym ducha oryginału - akompaniamencie fortepianu (Agnieszka Derlak):
Jedną z bardziej intrygujących postaci był Nika Azimodoust, Niemiec z perskimi korzeniami. Zaśpiewał on piosenkę Czy wiesz?, umiejętnie operując artystycznym krzykiem i wplatając inspirowane muzyką Bliskiego Wschodu melizmaty. Bardzo dobre wrażenie zrobiła także Marta Markiewicz z I've Got No One Who Needs Me, której charakterystyczne brytyjski akcent i wykonanie przywodziły na myśl... popularną w ostatnim czasie Adele.
Z nieskrywanym rozczarowaniem przyjąłem wieść o odpadnięciu jednej z ciekawszych solistek tegorocznej edycji festiwalu - Anny Tryk. Wykonała ona dwa utwory - żywiołową Doloniedolę i romantyczny, dojrzały Bluszczowy walc w kategorii "open". Młodą wykonawczynię pogrążyła nieudolność realizatorów dźwięku, którzy ustawili jej silny, rockowy wokal nieproporcjonalnie cicho względem sekcji akompaniującej. Szczególnie w utworze Niemena, głos Ani przypominał w barwie jeden z najważniejszych wokali żeńskich polskiego rocka lat '80 i '90 - Kory. Wersja studyjna Doloniedoli nieco straciła na dynamice względem wykonania na żywo (link):
Występ gwiazd wieczoru poprzedziła zapowiedź wyjątkowego audiobooka Romana Radoszewskiego, Kiedy się dziwić przestanę; piosenkę Maryli Rodowicz wykonała dla słupskiej publiczności Joanna Czarkowska. Wrocławska kapela Soundrise, która dwukrotnie brała udział w festiwalowym konkursie (w 2009 i 2010 roku) zaprezentowała projekt Niemen nieznany, w ramach którego proponuje świeże i bardzo interesujące interpretacje ambitnych, progresywno rockowych utworów tego muzyka.
W sobotni wieczór słupska Simfonia Baltica pękała w szwach. Z występów finalistów konkursu scen@niemena najbardziej przypadły mi do gustu interpretacje Romana Kańtocha (Klęcząc przed tobą), Anny Frączek (Dobranoc) i Joanny Czarkowskiej (Why Did You Stop Loving Me). Długowłosy wokalista zaśpiewał po swojemu jedną z najpiękniejszych i najbardziej poruszających ballad Niemena, uwalniając przy tym duże pokłady skrywanej do tej pory ekspresji. Dobranoc Anny Frączek zawierało niezwykły ładunek pozytywnych emocji; swoją interpretacją roztoczyła ona przed słuchaczami wizję flirtującej ze sobą pary kochanków. Kompozycja była całkowicie spójna i przemyślana - wierna oryginałowi a jednak świeża, urocza lecz nie nadto tkliwa.
Nina Kodorska, jedna z moich osobistych faworytek, zaśpiewała She's Looking Good, które choć wykonane bez zarzutu i z odpowiednią ekspresją, wypadło blado na tle jej występu z dnia poprzedniego. Marta Markiewicz zdecydowała się na piosenkę Baby M, która nie zaspokoiła moich oczekiwań względem możliwości młodej wokalistki, innymi słowy - to już było (...dzień wcześniej!). Nika Azimodoust zmierzył się z najbardziej znanym utworem Niemena - Dziwny jest ten świat - i na szczęście go nie sprofanował, jego interpretacja nie była wcale pretensjonalna.
Po występach laureatów "Złotej Dziesiątki", swój udany mini-recital zaprezentowała Małgorzata Janek (Domek bez adresu, Bez połowy, The Best Man Cried), a punktem kulminacyjnym wieczoru był - poza ogłoszeniem wyników konkursu - kapitalny występ Grażyny Łobaszewskiej i zespołu Ajagore. Gościnnie na scenie pojawili się Przemek Dydakowski (sax) i Ryszard Podgórski (t), który zagrał dla zgromadzonych oniryczną wersję szlagieru Niemena i Akwareli - Pod Papugami.
Zgodnie z zapewnieniami przewodniczącej jury, Anny Serafińskiej, po burzliwych naradach postanowiono przyznać następujące nagrody:
Grand Prix - Michał Grobelny (Płonąca stodoła)
I nagroda - Roman Kańtoch (Klęcząc przed tobą)
II nagroda w kat. solistów - Anna Frączek (Dobranoc)
II nagroda w kat. zespołów - Joanna Czarkowska z zespołem (Why Did You Stop Loving Me)
III nagroda w kat. solistów - Nina Kodorska (She's Looking Good)
III nagroda w kat. zespołów - Studio Batuta Voices (Una Luce Mai Acessa)
Nagroda w kat. "open" - Marta Markiewicz (Come closer - link)
Wyróżnienia - Nika Azimodoust (Dziwny jest ten świat), Maria Lebiecka (Inside I'm Dying), Marta Markiewicz (Baby M), Monika Ozorowska (Pieśń Wernyhory)
Werdykt przyjąłem z nieskrywanym zdziwieniem. Michał Grobelny (17 l.) nie zwrócił mojej uwagi niczym szczególnym... nie licząc katastrofalnej wpadki w tekście szlagieru Niemena: "...płonie stodoła, alarm trwa, jesteśmy na dnie..." (zamiast: "więc myślę: a niech!"). Zatem laureat Grand Prix nie tylko nie zadał sobie trudu by zagłębić się w listę "utworów preferowanych" (zawierającą mniej popularne, niedoceniane kompozycje Niemena), którą stworzył Roman Radoszewski, ale także nie dotarł do wiarygodnego źródła tekstu. Nie można odmówić młodemu wokaliście talentu, wszak wykonał swoje utwory poprawnie. Jednak właśnie słowo wykonał w pełni opisuje występ Michała; utwory przygotowane przez Anię Frączek, Ninę Kodorską, Marię Lebiecką czy Martę Markiewicz nosiły w sobie pewien ładunek emocjonalny, były to iście artystyczne interpretacje - i to była słyszalna różnica.
Krótko reasumując: cieszę się, że mogłem śledzić zmagania młodych artystów na VI Festiwalu Młodych Talentów Niemen Non Stop w Słupsku. Impreza trzymała wysoki poziom pod względem organizacji, co dobrze rokuje na nadchodzące lata. Tak dalej!
Odnośniki (stan na 8.11.2011):
Kanał YouTube Anny Tryk: http://www.youtube.com/user/annatryk
Ania Frączek: http://www.youtube.com/watch?v=QpEVc47rcgI
Kanał YouTube Studio Batuta Voices: http://www.youtube.com/user/studiobatuta
Ryszard Podgórski i Ajagore - "Pod Papugami": http://www.youtube.com/watch?v=iUVPVuiOZhk
MySpace zespołu Soundrise: http://www.myspace.com/soundriseproject
Soundrise - "Pieśń od ziemi naszej": http://www.youtube.com/watch?v=0yv3n6iKGWw
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz